จบแล้ว ชีวิตมัธยมปลายของเรา รวมถึงชีวิตมัธยมตลอด 6 ปีที่ผ่านมา
รวมถึงผ่านวัน SO LONG (ปัจฉิม ver. รุ่นน้องจัดให้รุ่นพี่) ไปเป็นที่เรียบร้อย ด้วยบรรยากาศนอยๆ อยากมีคนมาถ่ายรูปด้วยเยอะๆ เหมือนคนอื่นๆ อยากลงสตอรี่เป็นไข่ปลาเหมือนคนอื่น แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะมีคนมาถ่ายรูปกับเราแค่ไม่กี่คน (แต่ก็ขอบคุณคนที่อยู่ด้วยกันและมาถ่ายรูปกับเราด้วยนะ)
สำหรับโพสต์นี้คงไม่พิมพ์อะไรมาก แค่อยากบอกสิ่งที่ตกผลึกเกี่ยวกับชีวิต 6 ปีที่ผ่านมา ว่าเราทำอะไรพลาดไปบ้าง ทำไมเราถึงจบได้แบบหงอยๆ แบบนี้
-
ผิดเองที่ในช่วง ม.ต้น โคตรเบียว เรียกร้องความสนใจ ทำคนอื่นเดือดร้อนไปหมด จนเป็นที่รังเกียจ จนถึงตอนนี้ก็ unfollow, unfriend เราไปเกือบครึ่งห้องแล้วมั้ง แต่ก็ไม่เป็นไร เขาไม่อยากเป็นเพื่อนกับเราก็ไม่เป็นไร ; ) (ถ้าตอนนี้พวกคุณได้ผ่านกลับมาเห็น ก็อยากจะขอโทษสำหรับสิ่งแย่ๆ ที่เคยทำลงไปด้วยครับ)
-
ผิดเองที่ ม.ปลายเลือกเข้าสายธุรกิจ-เทคโนโลยี ทำให้เจอสังคมที่ไม่ค่อยเหมาะกับเราเท่าไหร่นัก แต่ก็ยินดีที่ได้เจอเพื่อนในทุกๆ คน
-
และสุดท้าย ผิดเองที่ไม่ได้ Popular ไม่ได้เป็นที่รู้จักของเพื่อนๆ เลยไม่ได้มีสิทธิ์มีเสียงออกไปพูดในวัน SO LONG เรามีอะไรอยากพูดเยอะมากๆ สุดท้ายก็คงแค่ได้เก็บไว้ในใจ เพียงคนเดียว จนถึงวันที่เราเป็นที่รู้จักในสังคม ทุกคนคงจะฟังเราเองล่ะมั้ง…
เพื่อนคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
แต่ยังไงก็ไม่ได้มีแต่เรื่องแย่ๆ
เรายังมีเพื่อนสนิทของเรา ถึงจะไม่กี่คน แต่ก็อยู่คุยด้วยกันตลอด (แกล้งกูตลอด) ไม่เคยหายไปไหน อยู่ร่วมทุกข์ผ่านการปั่นงาน, โดนครูด่ามานับไม่ถ้วน จนถึงตอนนี้ก็คงหมดเวลาเหล่านั้นแล้ว ก็อยากขอบคุณเพื่อนในกลุ่ม หรือเพื่อนสนิทเราทุกคนจริงๆ ยังไงจบจากนี้ไปก็นัดเที่ยวนัดกินข้าว (แดกเหล้า) ได้ตลอดเวลาเลยนะ 😁
และก็ขอให้ทุกๆ คน โชคดีกับชีวิตมหาลัย รวมถึงชีวิตต่อจากนี้ด้วยนะ ใครที่ยังไม่ติดมหาลัยก็สู้ๆ นะ เราเข้าใจว่ามันรู้สึกโหวง เมื่อเห็นเพื่อนหลายคนติดกันหมดแล้วแต่ตัวเองยังไม่ติด ยังไงห้ามเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นและห้ามกดดันตัวเองนะ เราทุกคนมีมุมที่เก่งเป็นของตัวเองอยู่แล้ว ยังไงต้องตามเพื่อนๆ ไปได้ทันแน่นอน! ส่วนคนที่ติดมหาลัยแล้ว ก็ยินดีด้วยนะ พวกคุณเก่งมากๆ แล้ว ใช้ชีวิตช่วงปิดเทอมให้เต็มที่นะ